อันเพื่อนฉันนั้นมากมีหลากหลาย

แต่เพื่อนตายสักหนึ่งมีถึงไหม

เขาอยู่แหล่งแห่งหนตำบลใด

แม้นแสนไกลยังคะนึงถึงมิคลาย

วันเวลานาทีที่แปรผัน

ความสัมพันธ์เราคงอยู่ไม่รู้หาย

ไม่ลืมเลือนเพื่อนกันจนวันตาย

มิตรสหายเราเอย..ไม่เคยลืม

ทุกคนมีจุดยืน

เราอยากมีจุดยืนเพราะเราอยากมีตัวตนบางคนไม่รู้ว่าเราต่างมีตัวตนของตัวเองอยู่แล้วไม่ว่าจุดที่เรายืนอยู่นั้น จะมีคนอยากยืนอยู่ใกล้ๆ รึป่าวผมพบว่า บางคน ยังคงยืนอยู่ที่จุดๆ เดิมเป็นจุดที่เขาเคยมีความสุขจนเวลาผ่านไป เขาก็ยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไปไหน เพราะมันคือจุดที่เขาคิดว่า มันคือที่ที่น่ายืนอยู่มันคือจุดที่ทำให้รู้สึกว่า เขามีตัวตนในขณะที่บางคน หาจุดยืนไม่เจอ ไม่มั่นใจว่า จุดที่ยืนอยู่ มันคือจุดที่น่ายืนรึป่าวทั้งๆ ที่มีคนยืนอยู่ที่จุดเดียวกันพวกเขามีต่างมีความสุขแต่เมื่อเราไปยืนอยู่แล้วกลับไม่มีความสุขแบบพวกเขาเลยเราเกิดมาไม่ได้เพื่อมายืนอยู่บนจุดจุดเดียวเราเกิดมาเพื่อเดินต่อจุดไปเรื่อยๆจนถึงจุดที่เราพอใจกับมันมากที่สุดถ้าจุดที่ยืนมันไม่มีความสุขก็เดินหน้าต่อไป หาจุดที่รู้สึกว่า ยืนแล้ว สมดุลที่สุดแล้วที่ตรงนั้น จะทำให้เรามีตัวตนขึ้นมาเองไม่ต้องพยายาม ไม่ต้องไปแย่งที่คนอื่นยืนในที่ที่อยากยืนเป็นในสิ่งที่อยากเป็นเราเกิดมาเป็นตัวเองไม่ได้เป็นคนอื่นอย่ามัวแต่หาจุดยืนที่ทำให้คนอื่นพอใจเพราะเมื่อพอหาจุดยืนของตัวเองได้แล้วเราจะรู้เลยว่าความรู้สึกของพวกเขามันไม่ได้มีค่าอะไรกับความสุขของเราเลย